uitvoering van de test:

De patiënt zit met de elleboog rustend op tafel en de onderarm in pronatie.

De onderzoeker zit recht tegenover de patiënt.

Met één hand brengt de onderzoeker de pols van de patiënt naar volledige ulnaire deviatie en minimale extensie, terwijl hij de hand vasthoudt aan de metacarpalia.

De onderzoeker drukt de duim van de andere hand tegen het distale punt van het scaphoid aan de palmaire zijde om te voorkomen dat het scaphoid naar de handpalm toe beweegt,

terwijl de vingers druk geven aan de dorsale zijde van de onderarm.

Met de eerste hand devieert de onderzoeker, eerst naar radiaal en vervolgens buigt hij minimaal de hand van de patiënt, terwijl hij druk houdt op het scaphoid.

Dit creëert een subluxatie stress, wanneer het scaphoid instabiel is.

Wanneer de ligamenten intact zijn, beweegt het scaphoid normaal gesproken naar voren met de duim.

Positief

Wanneer het scaphoid (en lunatum) instabiel zijn, subluxeert of verplaatst het dorsale punt van het scaphoid naar de dorsale rand van de radius.

Daardoor ervaart de patiënt pijn, dat duidt op een positieve test.

Als het scaphoid subluxeert met druk van de duim en de duim wordt daarna verplaatst, keert het scaphoid over het algemeen weer terug naar zijn normale positie met een ‘klik’.

Doel van de test:

In het literatuuronderzoek is slechts één bruikbaar artikel (LaStayo & Howell, 1995) over de Scaphoid shift test gevonden.  In dit artikel komt naar voren dat de test neigt naar het uitsluiten van instabiliteit van het scaphoid. De cijfers omtrent specificiteit en sensitiviteit over deze test verschillen echter nauwelijks van elkaar en zijn ook matig, hoewel het artikel beoordeeld is met een score van 12 op de QUADAS. Dat wil zeggen dat het artikel goed van kwaliteit is. Aangezien het slechts één artikel betreft en de resultaten nauwelijks van elkaar verschillen, is het onmogelijk om een eenduidige conclusie hieraan te verbinden.